Свой след

Бабіна лета... рыскай адметнаю
Бялюткаю ніткай долу лягло...
У зялёныя косы парою няўмольнаю
Пацеркі бурштына раз-пораз упляло.
Не разгадаць цнатлівасць прыроды,
Яе ўладкаванасць і хараство.
Ява дзівосаў зусім не з нагоды -
Зладжанасць деяў у ей адбіццё
Загадкай чаруе, вабіць узнёсласцю,
Чула кранае струны душы.
Велічным поступам, непаўторнасцю
выкладае свой след на зямлі.