бабiна лета

Згасла бабiна лета,
Як касцёр на узлеску,
Дагарэла асiнка мядзяным агнём,
I, нiбы на кiрмаш,
Хмар вазы з-за паўсвету
Коцяць, пыляць iмжою,
Драбнасейным дажджом.

Кветка "бабiна лета"
Дацвiтае ля веснiц,
Ападае пялёсткаў халодная сiнь.
I здаецца – сцякае
Паволi ў паветры
Не з пялёсткаў струмень,
А з няўцешных слязiн.

Плача бабiна лета
Па балюча кароткiх,
Па адчайна усмешлiвых
Сонечных днях,
Што як позняе шчасце,
Надзеяй сагрэта,
Толькi сiл не стае
Утрымаць у руках.