Хто чуў, як пад начною слотай...
RSS FeedХто чуў,
як пад начною слотай
Бярозкі тонкія трымцяць,
З якой шчымліваю пяшчотай
Лісты на клёнах шапацяць,
Як вецер з пэўнасцю фатальнай
Даносіць з ліпы ад страхі
To ўсхліп апошні, развітальны.
To шэпт паспешлівы, глухі,
Як, поўнячы самотай сэрца,
Варожыць моўчкі цішыня,
Каторы ліст
вось-вось сарвецца,
Каторы
дажыве да дня, —
Той
вартым жалю называе
Таго, хто паўтарае ўсім,
Нібы прырода нежывая
I раўнадушная зусім.
Апошнiя водгукi
2 года 45 недель назад
2 года 47 недель назад
6 лет 35 недель назад
6 лет 35 недель назад
6 лет 35 недель назад
7 лет 37 недель назад
7 лет 37 недель назад
8 лет 24 недели назад
9 лет 22 недели назад
9 лет 38 недель назад