Спакойнай стомай дыхаюць палі...

Спакойнай стомай дыхаюць палі,
Збываючы свой клопат непадробны.
Прыходзіць восень,
каб агнём спаліць
Рыштунак дзён няспраўджаных і дробных.

Яна разгорне важкую раллю,
Развяжа зноў вузельчык — зерне...
I тое ўсё, што добрага зраблю,
На шчодры плён хай добрым людзям верне.