У вераснёвым полі

Нам добра тут, у гэтым голым полі,
Дзе на рудой пакошы незнарок
Яшчэ ўбярог сваё рудое полымца
Неспадзяваны васілёк.

Нам добра тут, хоць рэзкі ходзіць вецер, —
Ды ў неба шчэ багата глыбіні,
I сонца шчэ з-за хмар імклівых свеціць нам
I не шкадуе цеплыні.

З такой лагодай, гойна і няўтомна
Прасцяг да сэрца нас хіне свайго,
I так выразна бачыцца нам,
хто мы ёсць
Адзін для аднаго...