Яна (урывак)

RSS Feed
Сярэдняя: 1 (1 голас)

А як восень сярдзітымі сцюжамі
Загудзе, завіхурыць на ржышчы, —
Яна, — вёскі сялянка лапцюжная, —
Ахінуўшыся зрэбнай кастрыцаю,
У пылу цёмна-едкім, удушным,
Качанее яна, смуглаліцая,
Дзень цалюткі і з месца не рушыць.
Бо сямейка — сямейка мужычая,
Абарваныя дробныя дзеці, —
Трэба бедных кужэльнаю жычкаю
Абавіць і у зрэб'е адзець.
Бо каму, як не ёй, смуглатварай,
Упівацца даводзіцца горам.
Але жыцце кіпуча-бунтарнае
Адчыніла ёй новы прастор.

Іншыя вершы аўтара