Агонія лістападу
RSS FeedСпіць душа, і думак алавяных
Воз на голях восеньскіх заграз...
Дзе вы, лёгкай радасці паляны,
I якое сонца грэе вас?
За якім схаваўся даляглядам
Сумны клін апошніх журавоў?
Паглядзець памкнуся — а прысады
Голлем шлегануць: «Ідзі дамоў...»
Голы вецер свісне:
— Ты не вельмі
Давярайся восені ў жыцці:
Хоць і ўсё дазволена — ды нельга,
Хоць адкрыта ўсё — ды не ўзляціш...
Воля тут, як спелая рабіна:
Хустка ёсць, ды нечага абуць, —
He ўцячы ад налеці драздзінай:
Кроплі-ягады крывавыя дзяўбуць...
Абмакрэлым, незямным цяжарам
Цягнуць хмары шэрую нуду...
Хутка ўдараць белыя пажары,
Полымем сцюдзёным загудуць...
Апошнiя водгукi
2 года 32 недели назад
2 года 34 недели назад
6 лет 21 неделя назад
6 лет 22 недели назад
6 лет 22 недели назад
7 лет 24 недели назад
7 лет 24 недели назад
8 лет 11 недель назад
9 лет 9 недель назад
9 лет 25 недель назад