Цёмныя воды восені

Хутка зазімак возьмецца — 
Гусцее, чарнее вада. 
Чайка крычыць над возерам... 
А можа, галосіць бяда?

Ліст,
        што плаваў пад просінню, 
У вечнасць вятрыска панёс. 
Цёмныя воды восені 
Захлістваюць стомлены лёс.

Лёс,
       якому агледзіны 
Наладзяцца толькі адны: 
Радасці хлеб ня з'едзены, 
Ня выпіты кубак віны.

Крыжык пакут,
                         што носім мы, 
Сагрэецца нашай крывёй... 
Цёмныя воды восені 
Прасветлены ўсмешкай тваёй.