Восень
RSS FeedЗолатам і меднымі манетамі
Ўзбагаціла восень дрэў лістоту.
Цудная пара, апетая паэтамі,
Навяла ў прыродзе ты сваю красоту.
Сыплеш, не шкадуючы, багацце,
Пакрываеш ім зямлю, дарогі,
Кідаеш шамочушчае злацце
Россыпам багатым нам пад ногі.
Мы брыдзем няспешна па алее,
Золата раскідвая нядбайна,
А душа і сэрца ціха млее,
Як прыгожа ўсё навокал, разнастайна.
Часам вецер, лёгкі і павольны
Асыпае з дрэў лісцё-манеты,
Золата злятае на далоні
І збіраем мы з яго букеты.
04.2011 г.
Восеньскі сум
На крылах сівых, з павуціння,
Восень-мастачка па свету вандруе.
Прыйдзе - халодным подыхам рэкі студзіць,
Стомленую маці-зямлю, людскія галовы цалуе.
Сонейка цеплае, сумна-ласкавае
Свеціць ціха і ясна, бы матчына ўсмешка, ўгары...
Дажджы ўчора па-восеньску доўга праплакалі,
Люстранымі кавалкамі неба прыбраўшы двары.
...Прамяні змяркання чырвона-рабінавыя,
Гаркаваты палынавы пах...
Плешчуцца дрэвы адразу і ў возеры,
І ў небе, абвітых смугой аблаках...
Гэтым нясцерпным агнем рабінавым
Чуллівую душу да слёз апякло...
Журботным стогнам жураўліным развітаўшыся,
Раніцай лета ізноў у нябачную даль адышло...