Празрыстыя...

Празрыстыя
Асеннія лясы
Саромеюцца
Яркага убрання.
Ёсць у прыродзе штось
Ад вымірання,
Калі змаўкаюць
Птушак галасы.

Над гаем
I над пожняю пустой
Смялей крычаць
Стлусцелыя вароны,
Як быццам свет,
Журбою заімглёны,
Дарэшты ім аддасць
Набытак свой.

Як вусцішна
У лодцы на вадзе!
He цягне
Hi адчаліць, ні прычаліць...
Хоць бакеншчыкі
Ліхтары не паляць —
Натужна недзе
Кацярок гудзе.
Між сонных берагоў
Таўчэцца ён адзін.
He плачацца яму
I не смяецца.
Нібы пра лета цёплае
Ўспамін —
Дымок яго
Над лозамі віецца.