дрэвы

RSS Feed

Асенні эцюд

Сярэдняя: 5 (1 голас)

І

Сутонне. Чырвань шчокаў адвячорка...
Вячысты дуб у мроіве суцьмені
на падуменце жоўтага пагорка
нагадваў ганарлівага аленя.

ІІ

Замёр у чаканні сапернікаў годных, –
цярплівасці хопіць на доўгую восень...
Але не прыходзіў пакуль што ніводны,
і з цэлага лесу такіх не знайшлося.

Асенняе раўнадзенства

Яшчэ не ацэнена

Стаю між дрэў, узняўшы галаву,
I цішыня нябёс на мокры твар спадае,
З лістамі жоўтымі планіруе ў траву,
А ў цішы той — нібы журба якая.

Мне шкода дрэў, што вецер абтрасе,
Застудзіць голле, кроны паскудлача...
Расінкі на лістах, травінкі — у pace,
I мне здаецца: ўсё па леце светла плача.

Наперадзе і холад, і імжа.
Як без лісця ўсяму жывому грэцца?!
Там востры, быццам бы лязо нажа,
Як рану, раскрывае сэрца вецер.

А дрэвы весяляцца ў ласцы дзён,
Нібыта восень — не для іх пагроза.
Яснее ясень, залаціцца клён,
I песціцца ў прызімніку бяроза.

Стаю між дрэў. I ўсведамляю я
Сярод асенне-сонечнай залевы:
У дрэў няма журбы. Журба гэта — мая.
А я хачу ўзваліць яе на дрэвы.

Восеньскі эцюд

Сярэдняя: 3.8 (6 галасоў)

Такое ў лесе неба сіняе,
такая ціш...
Чаго ж трапечаш ты,
асіна,
чаго дрыжыш?

Сцякае з вершаліны лісце,
бы свечкі воск,
і залаціцца на ігліцы,
як плойма вос.