вёска
RSS FeedПаляць бульбу
Калі разыходзяцца
лета з восенню палюбоўна,
а бульбянішча на зіму
яшчэ не пераворана,
зграбаюць у кучы,
паляць бульбоўнік.
Іскры лятуць і блякнуць патухлымі зорамі.
Дым спачатку рвецца ўгару,
ды перадумвае неўзабаве, —
мабыць, лагчынай прайсці захацелася.
Барана, што ляжыць дагары зубамі,
як вожык той
абчаплялася лісцем зжаўцелым.
Сланечнік галаву цяжкую
праз частакол прасунуў,
грэецца —
холад даймае патрошку.
Лятуць журавы над Ушачай
з курлыканнем сумным,
ляціць наўздагон ім ціхае:
«Пуцём-дарожкай!»
На возе едзе мох баравы,
запалы лістам,
ігліцай,
дым следам ідзе,
і конь галавою матляе стомлена.
З раніцы хмурыцца, хмарыцца,
пад вечар — імгліцца.
Журавель над студняй прыгнуўся —
нізка пад восеньскай столлю.
Я гэты ціхі дым
на смак
і навобмацак
ведаю,
яго я ні з чым не паблытаю,
любой парою,
дзе б ні быў,
адусюль
па ім, як ганчак па следу,
дарогу дадому знайду,
да матчынага парога.
Упершыню...
Над вёскаю —
Дым нахлупам навіс.
Паветра — студзяністае, густое.
Шарэлым ранкам, нібы сыты ліс,
Спіць вецер недзе ў норах за ракою.
Схуднеў за вёскай
Хмызнякоў паўкруг,
I знікла са штыкетніка даёнка.
Упершыню салодка спіць пастух,
Упершыню яго не будзіць жонка.
Цішыня дарог
Калі паўзла імглой падзёртай восень,
ручнікі іржышчаў зрэбна-шэрых моклі, —
змоўклі
галасы людзей і коней
і напоеныя дзёгцем восі;
змоўклі польныя скрыпучыя дарогі,
ад сасновых ад парогаў і такоў,
праз мяцелі, гурбы лісця залатога
да чыгуначных рагатак
гарадоў.
Цішыня расла, як вечная зарука
над малітвамі, над страхам, над пагрозай...
Можа
дзень міне яшчэ ці болей,
зноў апусцім на лапаты рукі.
Толькі песню весялейшую цяпер-бы!
Можа гэту нават — пра апошні бой,
каб на межах расахатыя нам вербы
на дарогу заківалі галавой.
Апошнiя водгукi
3 года 12 недель назад
3 года 14 недель назад
7 лет 2 недели назад
7 лет 2 недели назад
7 лет 2 недели назад
8 лет 4 недели назад
8 лет 4 недели назад
8 лет 43 недели назад
9 лет 41 неделя назад
10 лет 5 недель назад