Ларыса Вырко

Восеньскі этюд
Нябачнай ніткай-павуцінкай
Саткала восень свой пасаг.
Развесіла на ўсіх галінках
У лесе, ў поле, на лугах.

Пазалаціла лісце ў клёна,
Сваволіць вецер за акном:
Зрывае золата шалёна,
Шпурляе, кідае на дол.

А пані Восень не шкадуе
Чырвонцаў, залатых лістоў.
Пакуль журботу не адчуе:
Ад яе Верасень пайшоў.

Заплача дожджыкам, а потым,
Усміхнеццца сонейку, святлу.
І знойдзе зноў сабе работу,
У лесе, у полі, на таку.