Сенька Пралеска

Росы ў косы...Па-над ветрам,з цягам часу
ў маладосць.
Асядлаўшы звон паветра,адчувая часу млосць.
Сонцам развядучы ночы,ранку дасылаць лісты,
Зазірая ночы ў вочы,з цемры ў дзень шукаць масты.
Разгубіўшы зорак срэбра,таямнічы той напой,
Подых поўдня,даўшы ў рэбра,
Навальніц ствараў настрой.
***
Адзвінелі кветкі ў полі...
Ужо счарнеў рамонкаў рай...
Скрозь празрысты светлы золак
У полі адшукай той край...
Гаманілі птушкі ў небе,а цяпер прастор пусты,
ды з гаючай нетры лета крочым у восень-
я і ты.