Таццяна Пратасевіч
RSS Feed* * *
Апошнюю лістоту дрэвы згубяць
На адыходзе восені дажджлівай.
І не таму, што іх ніхто не любіць,
Лісты ляцяць тужліва і маўкліва.
І не таму, што іх ніхто не чуе,
Яны, як думкі дрэў, плывуць няспешна.
Іх толькі дождж і вецер тут цалуе,
І з сілай да зямлі кідае грэшнай.
Восеньскі санет
Ізноў апалая лістота пахне смерццю…
Яе паліць, ці проста – на кампост.
А вецер не дае яе падмесці,
З-пад веніку даўгі цягае хвост.
І казачныя вобразы мільгаюць
Паміж апанаваных мітуснёй
Чывоных, жоўтых колераў. Гуляюць.
Мы з гэтымі ўспамінамі заснём.
Ад містыкі і казак да штодзённай
Жыццёвай прозы зводзіцца заўжды.
Цяпліцца сэрца марай летуценнай,
Каб нас не закраналі халады.
Я веру, што не скончыцца жыццё
Пакуль расце, ляціць і хтось мяце лісцё.
Апошнiя водгукi
35 недель 5 дней назад
37 недель 6 дней назад
4 года 25 недель назад
4 года 25 недель назад
4 года 26 недель назад
5 лет 28 недель назад
5 лет 28 недель назад
6 лет 14 недель назад
7 лет 12 недель назад
7 лет 29 недель назад