Таццяна Пратасевіч

RSS Feed

* * *

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Апошнюю лістоту дрэвы згубяць
На адыходзе восені дажджлівай.
І не таму, што іх ніхто не любіць,
Лісты ляцяць тужліва і маўкліва.

І не таму, што іх ніхто не чуе,
Яны, як думкі дрэў, плывуць няспешна.
Іх толькі дождж і вецер тут цалуе,
І з сілай да зямлі кідае грэшнай.

Восеньскі санет

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Ізноў апалая лістота пахне смерццю…

Яе паліць, ці проста – на кампост.

А вецер не дае яе падмесці,

З-пад веніку даўгі цягае хвост.

І казачныя вобразы мільгаюць

Паміж апанаваных мітуснёй

Чывоных, жоўтых колераў. Гуляюць.

Мы з гэтымі ўспамінамі заснём.

Ад містыкі і казак да штодзённай

Жыццёвай прозы зводзіцца заўжды.

Цяпліцца сэрца марай летуценнай,

Каб нас не закраналі халады.

Я веру, што не скончыцца жыццё

Пакуль расце, ляціць і хтось мяце лісцё.

Усе аўтары