Павел Надольскі

RSS Feed

ААЗІС

Сярэдняя: 4 (1 голас)

Узнёслыя капліцы вітражы
пускаюць нежывыя светацені.
Навокал – аб’імшэлыя крыжы
і дрэвы ў пазалочаным адзенні.

Затоена ў паветры цішыня
чакае час, калі пачнецца шэсце.
Вось груганоў суцішыцца гульня
і хутка распачнецца ў новым месцы.

Галеча апустошаных палёў
у роспачы глядзіць на востраў жалю.
А там часткова ссохлае галлё
рыпіць тужліва, быццам пагукалі.

Аазіс сну. У ім стаю сярод
капцоў нефанабэрыстых убранняў,
гартаючы жыццё наадварот
пад ціхі танец палахлівых зданяў.

ГУКІ

Яшчэ не ацэнена

Таемныя гукі даносіць
мне часам прастора душы.
Адкуль яны? Сэрца галосіць,
што гіне ад хлусаў іржы?
Ці, можа, то хмурныя думкі,
што раптам, як быццам у сне,
паўсталі і смуты малюнкі
адбілі на мокрым вакне?
Ці, можа, кастрычніцкім ранкам,
адным з неакрэсленых дзён,
паперку заўважыў на ганку,
а ў ёй ад каханай праклён?..

Усе аўтары