Віктар Стрыжак

Як ні плач ты,
І як ні кляні,
Я ніколі
Не буду з табою.
Восень едзе
На рабым кані,
Паганяючы жоўтай журбою…

Восень цягне
Душу на прастор
Задуменнасці,
Цішы і стомы.
Толькі ты
Зараз побач не стой,
Я хачу быць,
Як лёс,
Невядомым.

Я за лета
Так многа пазнаў.
Адганяючы сорам,
Як злодзей,
Краў глухімі начамі
Па снах
Распасцёртую
Шчырую слодыч…

А цяпер
Залатыя грахі
За прысадамі нашымі
Скіну.
Не патрэбна ні слоў,
Ні рукі.
І лічы,
Што я недзе
Загінуў.

Ты даруй
І ў мяне зазірні,
Захлынуўшыся
Чорнай кляцьбою:
Восень едзе
На рабым кані,
Паганяючы жоўтай журбою…