Алесь Спіцын
RSS FeedЗрываюцца гронкі дамашняй рабіны...
Зрываюцца гронкі дамашняй рабіны,
як кроплі крыві на бялюткі паркаль,
і свецяць апошняй лістотай асіны,
і моліцца дуб — адзінокі святар.
Туманныя спевы без слоў і без грання,
хусцё паграбальнае, сонны сусвет,
самотныя думкі ды крык развітальны,
слязою туманнай заплаканы след...
Так восень туманам сівее, малюе
няісныя постаці ў белай імгле
і белай бязглуздзіцай далі рыхтуе
халоднаму подыху — новай зіме.
Апошнiя водгукi
2 года 26 недель назад
2 года 28 недель назад
6 лет 16 недель назад
6 лет 16 недель назад
6 лет 17 недель назад
7 лет 19 недель назад
7 лет 19 недель назад
8 лет 5 недель назад
9 лет 3 недели назад
9 лет 19 недель назад