Міхась Стральцоў

RSS Feed

А май ужо адбушаваў...

Сярэдняя: 4.1 (9 галасоў)

А май ужо адбушаваў,
I адшугала, мабыць, лета.
Панасылала восень спраў —
Яшчэ не скошаны палетак.

Турбот — ад ганка да варот,
I за варотамі вунь клопат,
За паваротам — паварот,
I лёс, і крыл ягоных лопат.

О не, то гусі на бяду
Крычалі — журавы маўчалі,
Калі ў дарозе чараду
І зім, і лет маіх страчалі.

Буслы, як нейкія паслы,
Паважную хавалі тайну.
Ды поўніўся мой зрок і слых
Сваёю тайнай жыццядайнай.

Ужо і сэрца абняла
I пранізала тайны сіла,
Ужо на ветразі крыла
Мяне узнесла і насіла.

Тады я глянуў на зямлю,
Дзе засталіся чалавекі,
I зразумеў, як я люблю
Усё тыя ж паплавы і рэкі.

Што толькі міг —
і ўжо табе
Hi спадзявання, ні вяртання,
Што будзеш плакаць у журбе
Без даравання, без адхлання...

Што я хацеў, што я хацеў,
Што за праява адбылася?..
Я сніў, што сам я адляцеў —
Душа ўзяла і засталася.

Вада асенняе крыніцы...

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Вада асенняе крыніцы,
Як злавесныя агні,
Калі пад вечар неба ніца
Глядзіць з панурай глыбіні, —

Мне нагадалі даўні лёс,
Якога памяць ці жывая...
Я схамянуўся і абтрос
Жуду, як дрыжыкі, бывае.

Я павярнуўся і далей
Пайшоў, ды хмары навісалі
I не празрысцей, не святлей
Той на нябёсах лёс пісалі.

I дальні лес, і блізкі луг,
I ў вечаровых барвах поле,
I ўсё наўкола і наўкруг
Жыло там лёсам мімаволі.

Маўчала ўдалечы сяло.
Але чамусьці не здалося,
Што ўсё тут памяццю жыло
He аднаго, а многіх лёсаў.

А падалося: гэты дзень,
Святло якога дагарае, —
He пакідаючы надзей,
Са мною разам памірае.

Жаўтацвет

Яшчэ не ацэнена

Сонца — сланечнік на сіняй градзе.
Промень-пялёстак на дол упадзе.
Промень падыме смуглявае лета,
Быццам істужку, у косу ўпляце
Дрэвам,
Гуркоўніку,
А закаханым ложак засцеліць
Колерам блізкай разлукі.

Жоўтым агнём разгараецца восень.

Усе аўтары